دروازۀ بهشت

توی تاریکی گم شده بودم و ترس تمام وجودم رو گرفته بود.

دور تا دور من جنگل بود و باران...

و با دیدن تلألو نوری در تاریکی آسمان؛

با خودم گفتم به دروازۀ بهشت نزدیک شدم.

توی همون تاریکی بود که خودم رو روبروی ورودی قصری بزرگ یافتم.

وقتی به اونجا وارد شدم، پیرمردی با ریش سفید درخشانش توی سرسرا ایستاده بود؛

اون گفت که: ما منتظرت بودیم! بگذار اتاقت رو بهت نشون بدهم.

و تمام مسیر رو با شمعی در دست مرا همراهی کرد.

به اتاق که رسیدیم؛ روی تخت، کتابی سیاه و قرمز بود که اسم من برویش حک شده بود

وقتی شروع به ورق زدن کردم عکس های زندگیم بود که جلوی چشمانم مرور میشد؛

و صدایی که آهسته آهسته به گوشم میخورد...

"هیچکس نمیتواند به راحتی از این دروازه عبور کند، هیچکس حتی تو

میتوانی از روز قضاوت فرار کنی!؟

هیچ استثنائی نیست، بهشت از آنِ کسانیست که او رو راضی کنند"

پیر مرد بمن گفت:

با من بیا و دستم را گرفت و با خودش کشید و گفت:

"قبل از هر چیز کسی هست که باید با او ملاقات کنی...

در این اتاق سمت چپ شخصی هست که تمام تلاشش را در زندگیش کرده که چه برای یک نفر چه برای همه، شادی و لذت رو بوجود بیاورد.

اما در اتاق سمت راست شخصی هست که در زندگیش دیکتاتور بوده

و تا اونجایی که تو فکرش را بکنی ما اینجا منتظرش میمونیم.

بخاطر تمام خون هایی که ریخته و تمام کسانی که کشته،

و برای ابد به دوزخ می اندازیم.

وقتی با طلوع خورشید بیدار شدم، یکی توی اتاقم بود؛

یک زن! همچون فرشته ای با پوشش سپید

و گفت "باید فرار کنی، چون زمانت سر رسیده؛ برو قبل از اینکه نظرشون عوض بشه"

در حال فرار وقتی به پنجره ای رسیدم، دیدم هزاران نفر شاید هم بیشتر اون دیکتاتور رو به زانو در آورده بودند

و فریاد عذاب کشیدنش آسمون رو شکافته بود

و من فقط صدای گامهای خودم رو میشنیدم که در حال فرار کردن و دویدن بسمت جنگل بودم.