ماایم که گه نهان و گه پیداییم
گه مؤمن و گه یهود و گه ترساییم
تا این دل ما قالب هر دل گردد
هر روز به صورتی برون می آییم
نِی من مَنَم نِی تو تویی نِی تو مَنی
هم من منم هم تو تویی هم تو منی
من با تو چُنانم ای نگار خُطَنی
کَندر غلطم که من تو اَم یا تو منی
راه یکی ست و آنهم راستی ست،
راستی خوشبختی ست،
و خوشبختی از آن کسی ست
که راستی را تنها برای راستی بخواهد.
خداوند بی نهایت است و لامکان و بی زمان.
اما به قدر فـــهم تو کوچک مــــی شود،
و به قـــــــــــدر نیاز تو فرود مــــی آیـــد،
و به قدر آرزوی تو گسترده مــــی شود،
و به قدر ایمان تو کارگــشا مــــی شود.
رو به تو سجده میکنم
دری به کعبه باز نیست
بس که طواف کردمت
مرا به حج نیاز نیست
به هر طرف نظر کنم
نماز من، نماز نیست
مرا به بند میکشی
از این رهاترم کنی
زخم نمی زنی بمن
که مبتلاترم کنی
از همه توبه میکنم
بلکه تو باورم کنی
قلب من از صدای تو چه عاشقانه کوک شد
تمام پرسه های من کنار تو سلوک شد
عذاب میکشم ولی
عذاب من گناه نیست
وقتی شکنجه گر تویی
شکنجه اشتباه نیست
آن همه مرغان به خدمت سیمرغ رفتند
هفت دریا در راه پیش آمد
بعضی از سرما هلاک شدند
و بعضی از بوی دریا فرو افتادند
از آن همه دو مرغ بماندند
مَنی کردند که همه فرو رفتند ما خواهیم رسیدن به سیمرغ
همین که سیمرغ را بدیدند
دو قطره خون از منقارشان فرو چکید و جان بدادند
آخِر این سیمرغ آنسوی کوه قاف ساکن است
اما پرواز او از آنسو خدای داند تا کجاست
این همه مرغان جان بدهند
تا گَرد کوه قاف دریابند
اگر از جسم بگذری و به جان رسی به حادثی رسیده باشی
چون چنین بارگاهیست اکنون او بی نیاز است
تو نیاز بِبَر که بی نیاز نیاز دوست دارد
این است تمامی این سخن که تمامش نیست...
کوزۀ سفالین که بر زمین زنند
بشکند،
عجب نیست...
اما کوزۀ سفالین که پنجاه بار بر سنگلاخ زد نشکست،
بر ریگ نرم افتاد
بشکست،
عجب می آید...